We wcześniejszych doniesieniach wykazaliśmy istotne zmiany w stężeniu wybranych parametrów krzepnięcia i fibrynolizy w przebiegu ozt u ludzi, korelujące ze stężeniem białka C-reaktywnego. Wyniki te sugerowały przydatność kliniczną badanych parametrów jako wskaźników prognostycznych.
W związku z tym celem obecnej pracy była ocena opisywanych zmian w odniesieniu do klinicznego prognozowania ciężkości ozt przy użyciu skali Ransona, Balthazara oraz Atlanty.
Badania wykonano w grupie 100 pacjentów z ozt. Przyjęto prognozowany przebieg ciężki choroby przy CRP powyżej 150 mg/l w 1 lub 3 dobie, i/lub >3 punktów w skali Ransona. Grupa o ciężkim przebiegu liczyła 55 pacjentów, grupa o przebiegu lekkim 45. U wszystkich oznaczano w 1, 3, 7, i 14 dobie: czas i wskaźnik protrombinowy, APTT, D-dimer, fibrynogen, antytrombinę III (ATIII), białko S, białko C, plazminogen. Wszyscy pacjenci mieli wykonywane badanie USG jamy brzusznej, pacjenci z prognozowanym ciężkim przebiegiem, lub w przypadkach uzasadnionych klinicznie dodatkowo tomografię komputerową (CT) jamy brzusznej po 3 dobie. Przebieg kliniczny ozt w obu grupach weryfikowano uwzględniając powikłania miejscowe i odległe według klasyfikacji z Atlanty i skali Balthazara.
Wykazano silną dodatnią korelację stężenia D-dimeru i fibrynogenu w 1 i 3 dobie (p<0,01) ze stopniem martwicy w CT oraz powikłaniami według Atlanty. Odwrotną korelację stwierdzono z białkiem C i S. Zmiany te korelowały także ze stężeniem CRP.
Pacjenci z ciężkim klinicznie przebiegiem ozt (zgodnie ze skala Balthazara i klasyfikacją z Atlanty) mieli głębsze zaburzenia krzepnięcia i fibrynolizy w stosunku do grupy z łagodnym przebiegiem, uwidaczniające się już w 1 i 3 dobie, korelujące ze stężeniem CRP. D-dimer, białko S i białko C mogą być przydatne nie tylko w przewidywaniu powikłań wielonarządowych (DIC), ale także jako wczesne wskaźniki prognostyczne.
|