wstęp i cel pracy: Zapadalność na raka gruczołowego żołądka systematyczne spada na przestrzeni ostatnich 40 lat. Jednocześnie wśród chorych na ten nowotwór obserwuje się wzrost częstości rozpoznań raka połączenia przełykowo-żołądkowego. To szczególne umiejscowienie nowotworu na granicy dwóch narządów i dwóch jam ciała staje się istotnym problemem klinicznym i wymaga nieco innych metod leczenia chirurgicznego niż powszechnie przyjęte dla raka żołądka. Na podstawie analizy chorych operowanych w Klinice autorzy zmierzają do wypracowania optymalnej taktyki chirurgicznej
materiał i metody: Wstępnie przebadano materiał 305 chorych leczonych w Klinice w latach 1988-1997 z powodu gruczolakoraka żołądka (107 na raka wpustu i 198 na raka środkowej i obwodowej części żołądka). Dokładniejszej analizie poddano przypadki resekcyjne - 62 chorych na raka wpustu (grupa I), u których wykonano resekcję żołądka wraz limfadenektomią w zakresie D2, Operacje wykonywano z dostępu przez laparotmię. Oceniano wiele parametrów mogących mieć wpływ na niezadowalające wyniki leczenia, zwłaszcza doszczętność wycięcia. W drugiej fazie badań, rozpoczętej w 1997 roku, operowano 29 chorych z rakiem wpustu (grupa II). U tych chorych (na podstawie wcześniejszych wyników) zmieniono taktykę operacyjną i w przypadku nacieku na przełyk przekraczającym 3 cm wykonywano dodatkowo prawostronną torakotomię.
wyniki : Porównanie wyników leczenia chorych na raka umiejscowionego we wpuście w porównaniu do chorych na raka środkowej i obwodowej części żołądka wypada zdecydowanie na niekorzyść chorych z rakiem połączenia przełykowo-żołądkowego. Przeżycia 5-letnie w grupie chorych resekcyjnych na raka połączenia przełykowo-żołądkowego we wstępnym okresie badań (grupa I) wynosiła: po roku 58% (36/62), po trzech latach 26% (16/62). Najważniejszym z ocenianych czynników wydawał się niedostateczny margines wycięcia tkanek od strony bliższej wynoszący od 0 do 30mm u 74% (46/62). Poczynione obserwacje wskazujące na niedoszczętność onkologiczną "klasycznej gastrektomii" w raku wpustu skłoniły autorów do zmiany taktyki operacyjnej U chorych operowanych po 1997 (grupa II) oceniany margines wynosił od 50 do 60mm u 83% (24/29). Przeżywalność uległa nieznacznej poprawie: po roku 65% (19/29), po 3 latach 34% (10/29)
wnioski: Dotychczasowe doświadczenia wskazują na niedoszczętność onkologiczną "klasycznej gastrektomii" u znacznej części chorych z rakiem wpustu. Postawowym elementem mającym wpływ na wybór taktyki operacyjnej jest rozległość nacieku nowotworowego na przełyk. W przypadku zajęcia obwodowego odcinka przełyku w zakresie ł niż 3 cm operacja wykonywana od strony jamy brzusznej najczęściej nie zapewnia doszczętności onkologicznej. Większość z tych chorych wymaga wycięcia żołądka i węzłów chłonnych z dostępu przez jamę brzuszną oraz dolnego przełyku i węzłów chłonnych śródpiersia z dostępu przez torakotomię prawostronną.
|