U ok. 40-50% dzieci z zaparciami i nietrzymaniem stolca, u których wykonano manometrię odbytu, w czasie defekacji mięsień zwieracz odbytu ulega paradoksalnemu skurczowi. Celem pracy była ocena skuteczności terapii biofeedback stosowanej w naszej Klinice w latach 2000-2002 w leczeniu zaparć i nietrzymania stolca.
Metody: W latach 2000-2002 zakwalifikowano do ćwiczeń biofeedback 21 dzieci (15 chłopców i 6 dziewczynek, w wieku 6-17, średnia 12.3) z zaparciami i/lub nietrzymaniem stolca w oparciu o następujące kryteria: 1.patologiczna reakcja parcia w badaniu manometrycznym 2.defekacja 2xtydzień lub rzadziej i/lub encopresis 2xtydzień lub częściej. 3.nieskuteczna próba leczenia farmakologicznego. Ćwiczenia wykonywano przy użyciu aparatu manometrycznego firmy Synectics Medical. Terapię przeprowadzano według ustalonego protokołu. Wyniki: Wśród 21 pacjentów zakwalifikowanych do ćwiczeń biofeedback u 19 (86%) uzyskano wyraźną poprawę kliniczną. U 11 dzieci zakończono terapię, z tego 9 nie wymaga dalszego leczenia farmakologicznego. U pozostałych 8 pacjentów uzyskano poprawę, ale wymagają oni powtarzania ćwiczeń. 2 chorych przerwało leczenie po dwóch sesjach. Liczba dzieci z encopresis zmniejszyła się z 17 do 7. Średnia częstość defekacji zwiększyła się z 1,6/tydzień przed leczeniem do 5,7/tydzień po leczeniu. Stwierdzono ustąpienie bólów brzucha u wszystkich 14 pacjentów odczuwających te dolegliwości. Oceniając parametry badań manometrycznych stwierdzono znamienny statystycznie spadek amplitudy ciśnienia w kanale odbytu przy próbie defekacji średnio z 83,6mmHg do -9,7mmHg (p<0.05) oraz spadek ciśnienia w kanale odbytu przy defekacji średnio z 81,2mmHg do 54,7mmHg (p<0.05).
Wnioski: 1.Terapia biofeedback jest skuteczną metodą w leczeniu czynnościowych zaparć stolca u dzieci. 2.Powinna być metodą z wyboru u dzieci z patologiczną reakcją parcia stwierdzoną w manometrii. |