Wstęp: Wskazania do endoskopii u chorych z chorobą refluksową (GERD) pozostają przedmiotem kontrowersji. Uważa się, że leczenie może być rozpoczęte bez endoskopii i należy ją wykonać dopiero w przypadku braku poprawy po leczeniu lub przy znacznym nasileniu objawów i występowaniu objawów alarmowych.
Cel pracy: Identyfikacja czynników ryzyka ciężkiej choroby refluksowej przełyku.
Metoda: Do badania włączono 161 chorych z postawionym rozpoznaniem GERD, u których wykonano przynajmniej 1 endoskopię. Za ciężką postać GERD przyjęto wystąpienie zapalenia przełyku w stopniach C i D w skali Los Angeles oraz powikłań GERD (zwężenie, przełyk Barretta). Oceny dolegliwości chorych dokonano prospektywnie z użyciem dedykowanego kwestionariusza.
Wyniki: Wśród 161 chorych ciężką postać GERD rozpoznano u 24 (zapalenie przełyku LA C/D 4, zwężenie przełyku 6, przełyk Barretta 14) a lekką u 137 (zapalenie przełyku LA A/B 61, NERD 76) chorych.
Nie zaobserwowano żadnych różnic w nasileniu i częstości dolegliwości pomiędzy chorymi z lekką i ciężką postacią GERD. Natomiast chorzy z ciężką postacią GERD byli znamiennie starsi (61 wobec 54 lat; p=0.007) i częściej płci męskiej (79 wobec 52%; p=0.013). Całkowity czas utrzymywania się dolegliwości był znamiennie dłuższy u chorych z ciężką postacią GERD (148 wobec 88 miesięcy; p=0.012).
Opracowano 4-punktowy (0-3) system prognostyczny (punkty odcięcia: płeć męska, wiek 50 lat, czas trwania objawów 60 miesięcy) z ryzykiem ciężkiej postaci GERD 0, 0, 20 i 42% odpowiednio dla 0, 1, 2 i 3 punktów.
Wnioski: Długotrwałe utrzymywanie się objawów, płeć męska i zaawansowany wiek są czynnikami ryzyka ciężkiej postaci GERD. Nasilenie i częstość objawów GERD nie mają znaczenia w różnicowaniu ciężkiej i lekkiej postaci GERD i nie powinny być stosowane dla kwalifikacji chorych do endoskopii. |