Wstęp: Choroba refluksowa przełyku ( GERD ) jest schorzeniem nawrotowym. Podstawowym lekiem w terapii GERD są blokery pompy protonowej (PPI). Skuteczność terapii jest uwarunkowana ich przewlekłym stosowaniem w optymalnych dawkach.
Cel pracy: Celem pracy była ocena efektywności leczenia omeprazolem zapaleń błony śluzowej przełyku i zapobieganie powikłaniom u pacjentów z rozpoznanym GERD oraz próba wypracowania własnego schematu w leczeniu tych chorych w oparciu o istniejące standardy z uwzględnieniem dostępnych metod diagnostycznych .
Metodyka: 2-letniej obserwacji poddano grupę 31 pacjentów ( 6 kobiet i 25 mężczyzn ) z rozpoznanym GERD, u których endoskopowo stwierdzono zmiany zapalne błony śluzowej przełyku. Wśród pacjentów wyodrębniono grupę 10 chorych ( 4 kobiety i 6 mężczyzn ) z rozpoznanym przełykiem Barretta z określonym histopatologicznie stopniem dysplazji.
Każdy chory miał wykonywane badanie endoskopowe górnego odcinka przewodu pokarmowego na początku obserwacji. Stopień zapalenia błony śluzowej przełyku był oceniany wg skali Los Angeles (L-A). W leczeniu stosowano omeprazol w dawce wyjściowej 40 mg w stopniu A i B wg L-A i w dawce 80 mg w stopniu C i D wg L-A ze stopniową redukcją dawki do minimalnej znoszącej objawy subiektywne GERD. Kontrolne badanie gastroskopowe wykonywano w zależności od reakcji na leczenie tzn. u pacjentów bez dolegliwości po 24 m-cach obserwacji, natomiast u pacjentów u których stwierdzano nawrót dolegliwości mimo kontynuowania leczenia po 8 tygodniach. W grupie pacjentów z rozpoznanym przełykiem Barretta stosowano kontrolę endoskopową wg. schematu co
12 m-cy u pacjentów bez cech dysplazji, a co 3 m-ce u pacjentów z dysplazją niskiego stopnia.
Wyniki: W grupie 16 pacjentów leczonych PPI przez 24 m-ce w kontrolnym badaniu endoskopowym nie stwierdzono zmian zapalnych błony śluzowej przełyku. W grupie 5 pacjentów, u których wystąpił nawrót dolegliwości w trakcie leczenia , u 3 pacjentów stwierdzono endoskopowo ustąpienie zmian zapalnych błony śluzowej przełyku po zastosowaniu 80 mg omeprazolu/db. Natomiast u 2 pacjentów z tej grupy stwierdzono utrzymywanie się zmian zapalnych błony śluzowej przełyku w stopniu C wg L-A w badaniu endoskopowym mimo leczenia . U pacjentów tych wykonano 24godzinne badanie pH i mamometrię przełyku kwalifikując do leczenia chirurgicznego.
W grupie 10 pacjentów z przełykiem Barretta , u 6 pacjentów bez stwierdzonej wyjściowo dyspalzji , nie obserwowano zmian zapalnych w kontrolnych badaniach endoskopowych, przy utrzymywaniu się mataplazji jelitowej bez dysplazji. Natomiast u 4 pacjentów z rozpoznanym przełykiem Barretta z dysplazją niskiego stopnia, w 3 przypadkach w trakcie 2-letniej obserwacji nie stwierdzano zmiany stopnia dysplazji. W jednym przypadku, w badaniu kontrolnym po 6 m-cach obserwacji, stwierdzono dysplazję wysokiego stopnia, kwalifikując chorego do leczenia chirurgicznego.
Wnioski: Przyjęty schemat postępowania w oparciu o długoterminowe stosowanie PPI pozwolił na ograniczenie częstości badań endoskopowych, rezerwując wykonania pH-metrii oraz manometrii przełyku jedynie do przypadków kwalifikowanych do leczenia operacyjnego. Naszym zdaniem takie postępowanie wydaje się być uzasadnione merytorycznie i ekonomicznie u pacjentów z rozpoznanym GERD. Natomiast u pacjentów z rozpoznanym przełykiem Barretta konieczne jest wykonywanie kontrolnych badań endoskopowych w oparciu o przyjęty schemat, co umożliwia monitorowanie stopnia dysplazji i podjęcie w odpowiednim czasie decyzji o postępowaniu chirurgicznym.
|