WPROWADZENIE: Achalazję wywołuje postępująca degeneracja neuronów śródściennych przełyku co prowadzi do całkowitego porażenia perystaltyki propulsywnej i do rozwoju dysfagii.
METODYKA: W roku 2003 wyselekcjonowalismy grupę 24 pacjentów (wiek średni 38 lat) przebadanych w Pracowni Endoskopii Gastroenterologicznej Katedry i Oddziału Klinicznego ŚAM w Sosnowcu, którzy zostali skierowani do badania endoskopowego z powodu objawów typu refluksowego i przemijających, niewielkich zaburzeń połykania, które utrzymywały się ponad 12 miesięcy. U 13 pacjentów występowało zapalenie błony śluzowej przełyku typu A i B w skali LA, a u wszystkich wykluczono patologię żołądka i dwunastnicy. Po wykluczeniu choroby organicznej przełyku pacjenci zostali skierowani do Pracowni Motoryki Katedry Fizjologii CMUJ w Krakowie, gdzie przeprowadzono badania manometryczne i pH-metryczne przełyku. W 10 dni po wprowadzeniu blokerów pompy protonowej (PPI w dawce 2x20mg dziennie) przeprowadzano badanie manometryczne przełyku przy użyciu zestawu firmy Synectics (Szwecja). W 14 dni po odstawieniu PPI wykonano 24-godzinne badanie pH-metryczne przełyku (Synectics, Szwecja). U wszystkich pacjentów w okresie terapii PPI przeprowadziliśmy badanie radiologiczne przełyku, także w pozycji Trendelenburga.
WYNIKI: Motoryka trzonu przełyku u 17 pacjentów była prawidłowa. U siedmiu stwierdziliśmy cechy klasycznej achalazji: amplituda skurczów w trzonie przełyku <40 mmHg, brak progresji fal i relaksacji w obrębie bariery przeciwrefluksowej. Średnie ciśnienie w LOS było prawidłowe i wynosiło 16 mmHg. Czas ekspozycji przełyku na kwas w grupie chorych bez zaburzeń motorycznych wynosił 7,9% zapisu dobowego i nie różnił się istotnie od obserwowanej w grupie chorych z cechami achalazji 8,4%. Badanie radiologiczne tylko u jednego chorego uwidoczniło istotne poszerzenia przełyku >5 cm. W czasie terapii PPI zdecydowana poprawa kliniczna wystąpiła u wszystkich chorych.
WNIOSKI: Wczesne objawy achalazji są bardzo dyskretne, i nie dają się wytłumaczyć badaniami obrazowymi i wnioskowaniem na podstawie endoskopii. U wszystkich pacjentów z dysfagią po wykluczeniu choroby organicznej należy przeprowadzić badanie manometryczne, które pozwala postawić rozpoznanie już we wczesnych fazach choroby i rozpocząć właściwe postępowanie terapeutyczne opóźniające rozwój rozstrzeni przełyku.
|