Ze względu na właściwości biologiczne i zwykle późne rozpoznanie, u większości chorych z rakiem przełyku lub wpustu nie jest możliwe skuteczne leczenie radykalne. Mimo niewątpliwego postępu w diagnostyce i terapii, nadal udaje się wyleczyć zaledwie około 10% pacjentów, podczas gdy zdecydowana większość chorych wymaga efektywnego leczenia paliatywnego, którego głównym celem jest zmniejszenie lub całkowita eliminacja dysfagii. Cel ten można osiągnąć stosując różne metody terapii, a zwłaszcza endoskopowe techniki udrożnienia zwężenia nowotworowego, takie jak protezowanie lub ablacja (zniszczenie) tkanki nowotworowej. Mechaniczne rozszerzanie przełyku (z użyciem rozszerzadeł typu „bougie", np. Savary-Gilliarda oraz rozszerzadeł balonowych) w przypadku zwężeń nowotworowych jest techniką pomocniczą przed właściwym zabiegiem - protezowaniem lub udrożnianiem. Wspólną cechą zabiegów udrożniających jest fizyczne lub chemiczne niszczące działanie na tkanki nowotworu w celu zmniejszenia ich objętości poprzez spalenie, odparowanie lub uszkodzenie termiczne bądź chemiczne prowadzące do martwicy. Jedną z grup metod niszczenia tkanki nowotworowej są zabiegi termiczne, związane z działaniem wysokiej (rzadziej niskiej) temperatury. Są to takie techniki jak: standardowa, kontaktowa elektrokoagulacja jednobiegunowa lub dwubiegunowa - BICAP, argonowa koagulacja plazmowa - APC, terapia mikrofalowa, fotokoagulacja laserem Nd:YAG oraz kryoterapia. Inną grupą zabiegów są metody nietermiczne, w których tkanka guza jest niszczona czynnikiem fizycznym, np. promieniowaniem jonizującym (radioterapia z pól zewnętrznych czyli teleradioterapia oraz brachyterapia LDR lub HDR), czynnikiem fizyko-chemicznym, np. terapia fotodynamiczna - PDT, terapia elektrochemiczna - ECT oraz z pomocą reakcji chemicznej, np. iniekcje alkoholu absolutnego - ETN lub chemioterapeutyków. Większość tych metod leczniczych może być zastosowana z użyciem techniki endoskopowej. Z wymienionych wyżej rodzajów zabiegów udrożniających obecnie najczęściej stosowana jest fotokoagulacja laserem Nd:YAG oraz leczenie z użyciem radioterapii, a zwłaszcza brachyterapii HDR. W ostatnich 10 latach coraz większą popularność zdobywa argonowa koagulacja plazmowa (APC). Jest to urządzenie stounkowo tanie, dosyć rozpowszechnione i uważane za bezpieczniejsze niż laser Nd:YAG. Rzadziej stosowana jest terapia fotodynamiczna (PDT), a sporadycznie wykorzystuje się pozostałe metody rekanalizacji. Główną niedogodnością leczenia z użyciem technik ablacyjnych jest potrzeba częstego powtarzania zabiegów z powodu stosunkowo szybkiego nawrotu dysfagii (zwykle co 4-6 tygodni). Jest to spowodowane głównie śródściennym, rzadziej egzofitycznym odrastaniem tkanki nowotworowej. Pojawiły się doniesienia o korzystnym efekcie kojarzenia różnych metod rekanalizacji. Najlepiej obecnie zbadaną formą takiego leczenia skojarzonego jest połączenie rekanalizacji z użyciem lasera Nd:YAG z radioterapią (zarówno teleradioterapią jak i brachyterapią HDR). Badano również skojarzenia, w których wykorzystywano terapię fotodynamiczną (PDT), a także protezowanie. Takie skojarzenia metod paliatywnego udrożnienia zwężenia pozwalają na wydłużenie czasu między nawrotami dysfagii i koniecznością wykonywania kolejnych zabiegów. Podstawową korzyścią takiego postępowania jest zmniejszenie łącznej liczby zabiegów udrożniających niezbędnych dla zachowania optymalnej jakości życia, co przekłada się bezpośrednio na skrócenie czasu pobytu chorego w szpitalu i zmniejszenie kosztów leczenia. W badaniach przeprowadzonych w Klinice Gastroenterologii CMKP w Centrum Onkologii w Warszawie oceniono prospektywnie, z randomizowanym doborem pacjentów skuteczność trzech metod paliatywnego leczenia udrożniającego nowotworowe zwężenia przełyku i wpustu. Porównywano dwa skojarzenia metod: rekanalizację z użyciem bimera argonowego (APC) z dodatkową brachyterapią HDR oraz rekanalizację APC z dodatkową terapią fotodynamiczną (PDT). Grupą kontrolną byli pacjenci, u których zwężenie udrożniono wyłącznie bimerem argonowym. Leczenie paliatywne bimerem argonowym, które rozpoczęto u 111 osób z dysfagią w stopniu 2 i większym, było skuteczne u 93 pacjentów (ok. 84%). Do randomizacji i dalszej fazy leczenia zakwalifikowano 82 chorych (pozostali nie mogli być poddani dodatkowym zabiegom z powodu stwierdzenia w badaniu EUS cech nacieku nowotworu na sąsiadujące narządy, głównie drogi oddechowe). Analiza wyników leczenia i obserwacji wykazała, że czas bez nawrotu dysfagii może być wydłużony blisko dwukrotnie, jeśli skuteczne paliatywne udrożnienie przełyku lub wpustu z użyciem APC będzie skojarzone z zabiegiem brachyterapii HDR (do 60 dni) lub z terapią fotodynamiczną (PDT) (do 52 dni), w porównaniu do 34 dni w grupie kontrolnej. Nie było znamiennej statystycznie różnicy w wydłużeniu czasu bez nawrotu dysfagii między grupami HDR i PDT. W grupie HDR zanotowano mniej powikłań oraz lepiej oceniano jakość życia w miesiąc po zakończeniu leczenia w porównaniu z grupą PDT.

• Legal notice:
  

  Copyright (c) Pielaszek Research, all rights reserved.
  The above materials, including auxiliary resources, are subject to Publisher's copyright and the Author(s) intellectual rights. Without limiting Author(s) rights under respective Copyright Transfer Agreement, no part of the above documents may be reproduced without the express written permission of Pielaszek Research, the Publisher. Express permission from the Author(s) is required to use the above materials for academic purposes, such as lectures or scientific presentations.
  In every case, proper references including Author(s) name(s) and URL of this webpage: https://science24.com/paper/2040 must be provided.