Aktualnie uznawanym standardem leczenia przewlekłego zapalenia wątroby typu C jest terapia skojarzona interferonem alfa i rybawiryną. Rozważa się znaczenie wiremii oraz genotypu wirusa w prognozowaniu wyników leczenia.
Cel pracy
Celem pracy była ocena skuteczności leczenia skojarzonego interferonem alfa i rybawiryną dzieci z przewlekłym zapaleniem wątroby typu C w zależności od wyjściowego poziomu wiremii.
Materiał i metody
Badaniami objęto 13 dzieci w wieku od 10 do 18 lat z przewlekłym zapaleniem wątroby typu C. U wszystkich zastosowano interferon alfa oraz rybawirynę przez 12 miesięcy. Przed i po 3 miesiącach leczenia oznaczono poziom wiremii HCV; po 6 i 12 miesiącach HCVRNA metodą jakościową.
Wynikii
Poziom wiremii przed leczeniem wynosił od 118,80 do 632,08 IU/ml (średnio 321,94 ± 182,3), aktywność ALT od 38 do 247 IU/l (średnio 72,38 ± 57,7).
Po 3 miesiącach leczenia skojarzonego u 7 dzieci (53,8%) stwierdzono normalizację ALT i eliminację HCV RNA, wyjściowy poziom wiremii u tych dzieci wynosił od 118,80 do 416,34 IU/ml (średnio 2285, ± 107,8). U pozostałych 6 dzieci (46,2%) nadal stwierdzano obecność HCV RNA. Wyjściowe stężenie HCVRNA u tych dzieci wynosiło 431,0 ± 198,3IU/ml i było istotnie wyższe w stosunku do dzieci, które wyeliminowały HCVRNA po 3 miesiącach leczenia (p<0,05). U 7/13 dzieci remisja uzyskana po 3 miesiącach utrzymywała się do końca terapii. Dzieci z HCVRNA po 3 miesiącach leczenia nie eliminowały HCVRNA w kolejnych miesiącach leczenia..
Wnioski
Pełną odpowiedź na leczenie skojarzone uzyskano u około 56% dzieci.
Niższy wyjściowy poziom wiremii jest czynnikiem rokującym pozytywny efekt leczenia skojarzonego
Eliminacja HCVRNA w 12 tygodniu leczenia skojarzonego pozwala przewidywać skuteczną terapię.
|