Celem pracy jest określenie korelacji między stężeniem antygenu CEA w surowicy (CEA-S) i w popłuczynach otrzewnowych (CEA-P) a stopniem zaawansowania nowotworu i rokowaniem.
Materiał i metoda. Badania wykonano u 34 chorych z rakiem jelita grubego. W czasie operacji pobrano popłuczyny otrzewnowe na badanie stężenia CEA i badanie cytologiczne komórek nowotworowych. Stężenie CEA w popłuczynach porównywano z przedoperacyjnym stężeniem CEA w surowicy krwi oraz określano korelację między stężeniem CEA a stopniem zaawansowania nowotworu wg skali TNM i UICC. Wszyscy chorzy zostali objęci badaniami kontrolnymi dla oceny występowania ewentualnego nawrotu i czasu przeżycia.
Wyniki. Komórki nowotworowe stwierdzono u 1-go chorego z III stopniem zaawansowania, u którego stężenie CEA było podwyższone zarówno w surowicy jak i w popłuczynach. U 12 chorych w I i II stopniu zaawansowania poziom CEA-P był niski i wynosił od 0,61 do 4,57 ng/ml, a CEA-S był podwyższony (>5ng/ml) tylko u 1 chorego. U 15 chorych w III stopniu zaawansowania stężenie CEA zarówno w surowicy jak i popłuczynach wahało się: w surowicy od 1,58 do 3680, a w płynie od 0,5 do 2553 ng/ml. Znaczne podwyższenie CEA-S (> 20ng/ml) stwierdzono u 5 chorych, a CEA-P u 6 (u 5 podwyższenie CEA-S oraz CEA-P). U 7 chorych w IV stopniu zaawansowania CEA-S wahało się od 0,77 do 557 ng/ml, a CEA-P od 1,15 do 1434ng/ml. Podwyższone stężenie CEA-S stwierdzono u 3 chorych, CEA-P u 4 chorych (u 2 podwyższone w surowicy i w popłuczynach).
Wnioski
1.Konieczne jest zebranie większej ilości badań oraz zakończenie okresu "follow-up" dla określenia wartości stężenia CEA-P jako nowego czynnika prognostycznego
2.Niskie stężenie CEA-P koreluje z małym stopniem zaawansowania nowotworu (I i II stopień).
3.Podwyższenie stężenia CEA-P i obecność komórek nowotworowych powinno być brane pod uwagę przy kwalifikowaniu chorych do chemioterapii uzupełniającej.
|