Duża popularność pomidora wśród konsumentów jest przyczyną dużego zainteresowania hodowców oraz dążenia do ulepszenia pożądanych cech poprzez tworzenie nowych odmian jak również optymalizacji warunków ich uprawy. Intensywna uprawa pomidora oraz nadmierne nawożenie ma swoje negatywne efekty w spadku wartości organoleptycznej owoców a także w obciążeniu środowiska przez niekontrolowane uwalnianie związków organicznych do gleby i wód gruntowych, w tym azotu. W celu oceny reakcji roślin na stresy abiotyczne jak i biotyczne wykorzystuje się często kultury in vitro. Selekcja w kulturach in vitro jest bardziej efektywna ze względu na ścisłą kontrolę warunków doświadczenia, w tym również składu mineralnego podłoża. Celem niniejszych badań było określenie reakcji trzech dzikich linii pomidora Solanum lycopersicum var. cerasiforme Dunal. na niedobory azotu i potasu w pożywce w kulturach in vitro. Nasiona badanych linii otrzymano z Tomato Genetics Resource Center – Davis (USA). Pochodziły one z krajów Ameryki Południowej: LA1207 (Meksyk), LA1226 (Ekwador) oraz LA1311-1 (Peru). Jednowęzłowe fragmenty roślin pomidora wykładano odpowiednio na pożywkę kontrolną - MS (Murashige i Skoog, 1962) o pełnym składzie (N-60 mmol∙dm³, K-20 mmol∙dm³) oraz pięć pożywek testujących z różną zawartością (od 3 do 5 mmol∙dm³) i formą (NaNO₃, NH₄NO₃) azotu oraz obniżoną zawartością potasu (od 1 do 3 mmol∙dm³). Po 4 tygodniach od inicjacji kultury przeprowadzono pomiary biometryczne określając: wysokość roślin (cm), długość korzeni (cm) oraz liczbę korzeni. Wyniki opracowano przy pomocy dwuczynnikowej analizy wariancji, a następnie wyznaczono grupy jednorodne za pomocą testu Tukey’a (α = 0,01). Stwierdzono, że zarówno rodzaj pożywki jak i genotyp badanych roślin pomidora miały wysoce istotny wpływ na kształtowanie się wysokości roślin i liczbę korzeni. Wszystkie badane rośliny cechowały się obniżoną wysokością na pożywkach z niedoborami azotu i potasu w stosunku do roślin rosnących na pożywce o pełnym składzie (MS). Najmniejszą reakcją na wywołany stres cechowały się rośliny linii LA1311-1. Na pożywkach z obniżoną zawartością azotu i potasu były średnio o 25% niższe w odniesieniu do roślin kontrolnych (14,6 cm). Rośliny pozostałych dwóch linii cechowały się obniżonym (nawet do 75%) wzrostem w stosunku do kontroli. Badane trzy linie pomidora średnio wykształcały dłuższe pędy na pożywkach zawierających NH₄NO₃,. W przypadku długości korzeni wysoce istotną okazała się interakcja między genotypem a rodzajem pożywki. Średnie długości korzeni były zbliżone i wahały się od 7,2 cm (LA1226) do 8,1 cm (LA1311-1). Największą liczbę korzeni zaobserwowano u roślin rosnących na pożywce kontrolnej. Średnio najwięcej korzeni (10,0) wykształciły rośliny linii LA1311-1, najmniej zaś rośliny linii LA1226 (6,5). Biorąc pod uwagę wszystkie badane cechy morfologiczne roślin badanych linii pomidora za tolerancyjną na niedobór azotu i potasu uznano linię LA1311-1, zaś za nietolerancyjną linię - LA1226.

• Legal notice:
  

  Copyright (c) Pielaszek Research, all rights reserved.
  The above materials, including auxiliary resources, are subject to Publisher's copyright and the Author(s) intellectual rights. Without limiting Author(s) rights under respective Copyright Transfer Agreement, no part of the above documents may be reproduced without the express written permission of Pielaszek Research, the Publisher. Express permission from the Author(s) is required to use the above materials for academic purposes, such as lectures or scientific presentations.
  In every case, proper references including Author(s) name(s) and URL of this webpage: https://science24.com/paper/24570 must be provided.